Story of love [junseob]

ข้อมูลเบื้องต้น

:-Daisy ✿

 

-song- 

유리 심장 (Breakable Heart) [ LYn (린) ]

ฮัลโหล สวัสดีนี่แป้งอีกแล้วนะ 5555'
ช่วงนี้จะฝึกเรียกตัวเองว่าป๋องแป้งแปบนึง
แบบว่าดั๊นไปเจอคนในห้องชื่อเดียวกัน orz

เอาจริงๆที่อ่านๆมามันไม่ใช่เรื่องเลย 5555
แป้งก็กลับมาอีกครั้งกับฟิคเรื่อง
'story of love'
ชื่อเรื่องสิ้นคิดมาก 555
แต่เนื้อเรื่องนั้นก็สิ้นคิดเหมือนกัน 555555
ส่วนนึงมาจากประสบการณ์ชีวิตรักแป้งเองแหละ
กระซิกๆ T^T 
แต่ว่าเรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นกับคนจำนวนมากแหละแป้งเชื่่อ

ฮั่นแน่  
อยากรู้อ่ะดิว่าเป็นไง เลื่อนไปอ่านกันเบย >0< 

แป้งเพิ่งเคยแต่งในการบรรยายแบบนี้ครั้งแรก
ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
(แลดูเป็นทางการอ่ะ 55555)



 

thanks label from      

〝STANDARD ☆ LABEL FACTORY !   

thank you theme

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ ผมชื่อ ยัง โยซอบ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แต่ผมตัวสูงนะ (เสริมส้นอ่ะดิ - -) ก็ได้ๆผมเตี้ยก็ได้ครับ แถวอ้วนอีกตะหาก ฟะ..ฟะ..แฟนผมบอกมางี้อ่ะ -/- แต่ผมก็รักแฟนผมมากนะ ถึงเค้าจะเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดอะไร ตั้งแต่คบกันมาสามปีเค้าบอกรักผมไม่กี่ครั้งเอง อืม มม ม ม ห้าครั้งเองมั้งครับ 5555

แต่ไม่เป็นไรหรอกครับยังไงผมก็รัก รัก รัก เค้าหมดหัวใจเลยล่ะ ><

อ่า ถามถึงแฟนผมว่าเค้าเป็นใครหรอครับ เค้าชื่อ ยง จุนฮยองครับ เค้าเป็นนักแต่งเพลง ที่หน้าตาดีที่สุดในสามโลกเลย -/////- (อวดแฟนเล็กน้อย) แต่ก็เพราะไอ้การเป็นนักแต่งเพลงของเค้านี่แหละที่ทำให้เค้าต้องเจอคนมากมาย ผมก็อดหึงเค้าไม่ได้สักที มีผู้หญิงมากมายเข้าหาเค้า แค่เค้าก็เลือกผมแหละครับ สุดท้ายน่ะ >o<

วันนี้ผมมานั่งรอเค้าที่ร้านกาแฟร้านโปรดของเราครับ  เป็นที่แรกที่เราได้เจอกันด้วย ตอนนั้นผมยังเป็นเด็กปีหนึ่ง หน้านี่ใสเชียวล่ะครับ คึคึ ผมมาทำงานพิเศษที่นี่เลยเจอเข้ากับจุนฮยองของผม เค้ามาซื้อกาแฟด้วยหน้าตาดูไม่ได้สุดๆเลยครับ ผมมารู้ทีหลังว่าเค้าแต่งเพลงจนไม่ได้นอนน่ะครับ จุนฮยองของผมน่าสงสารใช่มั้ยล่ะครับ TT  แต่ก็เพราะนั่นแหละครับทำให้ผมชวนเค้าคุยโน่นนี่มากมาย ได้เพื่อให้เค้าตื่นมารับกาแฟ 55555 แล้วเค้าก็เริ่มมาบ่อยขึ้นเรื่อยๆจนวันนึงเค้าชวนผมไปเดินเล่นหน้าร้าน ผมก็ไปๆงั้นแหละครับ 55555 แต่แล้วเค้าก็บอกว่าเค้าชอบผม เราลองมาคบกันดีมั้ย คิดถึงตอนนั้นแล้ว หน้าก็แดงๆขึ้นมาแฮะ >////< ตอนนั้นผมยังไม่ชอบเค้าเท่าไหร่หรอกครับคนบ้าอะไร ถามคำตอบคำ แต่ก็นะเค้าก็มีมุมน่ารักบ้างนิดหน่อย ทำให้ผมตกลงเป็นแฟนเค้าไป ทั้งๆที่ไม่ได้รักอะไรเลย แหละ แต่นั่นมันตอนนั้นนะครับ ตอนนี้ผมรักเค้าทั้งหัวใจเลยแหละ -/-

ว่าแต่นี่ผมก็รอมานานเอาเรื่องแล้วนะ รวมๆก็สามชั่วโมง นั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆอัพเดตข้อมูลข่าวสารจากโลกอินเทอร์เน็ตรอไปเรื่อยๆ และแล้วเค้าก็มาจนได้ครับ แต่เรื่องอะไรผมจะยิ้มรับ ผิดนักตั้งสามชั่วโมงนะ สามชั่วโมงเชียวนะ!

“ขอโทษนะ ฮยองมาช้าไปหน่อย” เค้าพูดแล้วก็นั่งลงที่นั่งตรงข้ามผม ผมนี่มองเค้าตาเขียวเลยครับ กลัวไม่รู้ว่าโกรธ หึ

“หน่อย?” ผมขึ้นเสียงถามนิดหน่อย ก็สามชั่วโมง หน่อย?

“ครับ สามชั่วโมงฮยองรู้ มันนานครับ ขอโทษนะ” ว่าแล้วเค้าก็ยิ้มดูมีลับลมคมในหน่อยๆออกมากจนผมอดสงสัยไม่ได้

“ยิ้มอะไร?” ผมยังทำหน้าบึ้งอยู่แบบนั้น

“ฮยองมีของจะให้น่ะครับ” ว่าแล้วเค้าก็หยิบอะไรสักอย่างออกจากกระเป๋า ผมมองตามมือของแฟนตัวเองอย่างตั้งใจ
แล้วก็พบกับกล่องแหวน แล้วเค้าก็เปิดมันออกมาเป็นแหวนเงินธรรมดานี่แหละครับ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้เริ่มมีน้ำใสๆมาคลออยู่ที่ตาผมนะครับ T/////T

“วันนี้ครบรอบสามปีที่เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับคนเก่ง” แล้วเค้าก็ยื่นมือออกมาจับมือของผมที่ยังนั่งทำหน้าอึ้งๆอยู่ ไปสวมแหวนที่เค้าเพิ่งหยิบมันออกมา

“ฮยอง รัก โยซอบนะครับ” เค้าบอกรักผมช้าช้า ชัดชัด ให้เราได้ยินกันสองคน แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลออกมาอย่างกะเขื่อนแตกเลยล่ะครับ ผม ผม รักเค้ามากๆเลยครับ T///T

“โยซอบก็รักฮยอง” ผมว่าแล้วโผกอดมันข้ามโต๊ะกาแฟเล็กนั้นนั่นแหละ เกินไปแล้วนะ โรแมนติกเกินไปแล้ว

บ้าที่สุดเลย ทำให้ผมที่ไม่เคยสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆ ได้มารู้จักคำว่ารัก รักจนหมดหัวใจแบบนี้ เค้าจะเก่งเกินไปแล้วนะ T^T

จากนั้นเราก็ไปเที่ยวซื้อของด้วยกันจนถึงตอนเย็นๆ ผมก็ตัดสินใจไปค้างที่บ้านของแฟนผม เพื่อฉลองวันครบรอบของเราอย่างเต็มที่ โดยเราสองคนทำอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข

ผมยอมรับเลยครับว่าผมคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดและผมคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ><

“โยซอบครับ” เสียงของจุนฮยองของผมเรียกผมหลังจากที่เรากินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ผมรีบเดินไปหาเค้าที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีอย่างเร็ว

..อยากกอดใจจะขาด >o<..

“ว่าไงครับผม” ไปถึงผมก็นั่งคร่อมตักอีกคนทันทีเลย มะ..มันท่าปกติของเราสองคนนะครับ เชื่อผมซิ >//<

“รู้ตัวมั้ยว่าน่ารักขนาดไหน?” จุนฮยองของผมถามแล้วยิ้มน้อยๆออกมา หน้าดุๆของเค้าดูมีความสุขมากๆ ก็ทำเอาผมสุขไปด้วย

“ไม่รู้ .////.” ผมพูดแล้วส่ายหน้ารัวๆ กลัวอีกคนเห็นว่าตอนนี้หน้าแดงขนาดไหนแล้ว

แล้วอยู่ๆเค้าก็จูบผม.....

...ผมรักเค้า รัก รัก รักจนไม่รู้จะอธิบายอะไรอีกแล้วครับ...

หลายเดือนผ่านไป

ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยครับ จะมีก็แต่คุยโทรศัพท์กันไม่กี่คำเค้าก็ขอวางไปบอกว่างาน ยุ่ง โอเค ซอบบี้เข้าใจ T^T  

ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง เวลาพักกินข้าวของจุนยอมมี่ของผม ผมรู้เรื่องเวลาของเค้าดีมากๆเลยครับ แล้วมันก็มีแต่เวลานี้ที่เราจะคุยกันได้ ผมกดโทรออกไปตามปกติด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

...เดี๋ยวก็จะได้ยินเสียงแล้ว ><...

“อาโหล จุนยอมมี่” ผมทักทายเค้าไปด้วยน้ำเสียงสดใส ดีใจๆๆๆๆ

[ครับผม] เค้าตอบผมกลับมาด้วยเสียงยุ่งๆ หึ กล้าทำเสียงแบบนี้ใส่ซอบบี้หรอ?!

“อื้อ จุนยอมมี่กินข้าวยัง?” ช่วงนี้เราเปลี่ยนการเรียกกันแล้วน่ะครับ ผมว่ามันน่ารักดี -//-

[ยัง] เค้ายังตอบกลับสั้นๆ แต่ไม่รู้ซิเค้าเป็นแบบนี้มาสักสองสามวันแล้ว พอผมถามว่าทำไมทำเสียงแบบนี้ก็บอกว่าเพราะงานทำให้เครียด โอเค ซอบบี้เข้าใจ T0T

“อ่า งั้นก็รีบๆกินนะ เดี๋ยวจะปวดท้อง” ผมบอกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ผมเริ่มน้อยใจแล้วนะ T^T

[อื้ม เดี๋ยวจะกินแล้ว    พี่จุนฮยองค่ะ ไปกินข้าวกันได้แล้วค่ะ ครับๆ  โยซอบฮยองวางนะจะไปกินข้าวแล้ว ฝันดีล่ะ ตู๊ด..] เอาอีกแล้ว คุณอย่าคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เค้าทำแบบนี้กับผม เค้าเป็นแบบนี้มาเกือบอาทิตย์แล้วล่ะ คุยๆกันอยู่ก็มีเสียงผู้หญิงขึ้นมา แล้วเค้าก็มักจะวางไปแบบนี้ ให้ตายซิ ผมร้องไห้อีกแล้ว...

สามเดือนต่อมา

วันนี้ผมนักจุนยอมมี่ออกมาทานข้าวด้วยกันครับ นานแล้วนะที่เราไม่ได้ออกมาเที่ยวด้วยกันแถมเค้ายังเอาแต่ทำผมร้องไห้ คราวนี้แหละ จะงอนๆๆๆๆ ให้เข็ดแล้วกลับมาเป็นฮยองขี้ง้อคนเดิมของผมให้ได้เลยคอยดูซิ!!

แต่ตลอดการมาเที่ยวกินข้าวเดินดูของกันวันนี้ มีแต่ผมที่เอาแต่อ้อนๆ เอาใจแบบไร้สาระตลอดเวลา ก็เค้าเล่นไม่สนใจผมเลยนิ แต่จะทำเมินทำงอนก็ไม่ได้ ไม่งั้นเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันมันจะเสียไปเปล่าๆ ผมเลยต้องอ้อนทำตัวน่ารักเยอะๆ หึ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไรรู้มั้ยครับ รอยยิ้มน้อยๆเท่านั้น นับครั้งได้เลย...

...โยซอบทำอะไรผิดไปรึเปล่า...

ผมต้องเคลียร์แล้วครับจะปล่อยให้เราสองคนเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้ ผมอึดอัด ตกลงจะเอายังไง หลายครั้งที่ผมคิดว่าจะบอกเลิกเค้าไปเลย แต่ผมไม่ทำเพราะผมยัง...รัก

“นี่ ฮยอง..”ผมเริ่มเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกที่ปกติผมจะเรียกจุนยอมมี่เป็น ฮยอง เหมือนเมื่อก่อน

“หืม?” เค้ายังคงตอบกลับมาหน้านิ่งๆ ขณะที่เรากำลังนั่งพักที่เก้าอี้

“ฮยอง ยังรักผมอยู่รึเปล่า” ผมตัดสินใจถามคำถามที่ตัวเองอยากรู้มาตลอดในช่วงสามเดือนนี้

“..........” เงียบไม่ตอบ ทำเพียงแค่หลบสายตาผมด้วยการก้มหน้า

...เออ ยงจุนฮยองให้มันได้อย่างนี้ซิ...

“ทำไมฮยองไม่ตอบผม”

“................”

“แค่คำว่ารัก บอกมาซิ” ตอนนี้ความรู้สึกจุกๆที่คอมันมาแล้วครับ

“...............” ยังคงเงียบก้มหน้าไม่สบตาต่อ

“ไม่รัก..ผมแล้วใช่มั้ย” ผมพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจตัวเองที่สุดออกไป ตอนนี้น้ำตาของผมมันไหลออกมามากมายโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

“................” เงียบ เหมือนเดิม

“ฮึก” ผมได้แต่กัดปากตัวเองเพื่อกลบเสียงสะอื้นคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมาจะได้ไม่สังเกตอะไรมาก

“เราเลิกกันเถอะนะ”

헤어지란 말만 끝내라는 말만

그 말만 하지 마요

คำพูดที่ร้ายกาจแบบนั้น คำว่าเลิกกัน..

ได้โปรด.. อย่าพูดมันออกมา

“ฮยอง รัก โยซอบนะครับ”..มันยังคงดังวนอยู่ในหัวของผม.....








 

-----------------------------------------------------------------------------
อิอิ แล้วก็จบไปอย่าง...... ไม่รู้แหละ 5555 
คือเอาจริงๆชีวิตแป้งกับความรักมันมักเป็นงี้ตลอดเลย
ฮึ้ยๆ TT โดนบอกเลิกตัลหลอด - -; 
แต่ช่างมันเหอะ แป้งไม่ได้อะไรกับตัวเองมากล่ะ
ฟิคเรื่องนี้แป้งก็แต่งแบบ ดองๆไว้แล้วมาแต่งที อะไรแบบนี้ 5555
ภาษามันก็อาจจะป่วนๆงงๆ ต้องของโทษด้วยนะคร้าบ (_ _)
อีกอย่างนึงแป้งอยากแต่งฟิคทำร้ายหนูโยมาตลอดสองสามเดือน
แต่ก็ไม่รู้จะแต่งยังไง ก็เลยปิ๊ง เออเอางี้แหละ เจ็บสุดๆแน่ๆ 
อุว่ะฮ่ะฮ่าาาาาาาาาา เป็นไงล่ะ เจ็บสุดๆ 555555

สำหรับช่วงนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว
แป้งก็ได้ดองฟิคไว้จำนวนมากมายเหลือเกิน
ทั้งเรื่อง มัม พาเล้น อะเทาซันเยียร์ (ดูมันไทยฝุดๆ 55555)
คือสามเรื่อง มันไม่ใช่น้อยๆนะ แต่ล่ะเรื่องก็มีหลายๆตอน 5555
ซึ่งช่วงนี้แป้งก็หนักไปทางเรื่อง รักพันปี ของพ่อแวมไพร์กับโยซอบแสนซน
ไม่รู้ว่าจะได้รับความรักเยอะไปไหน หายไปตอนเดียว บ่นกันทุกคอมเม้นเลยซิให้ตาย 5555
(แอบนินทารีดเดอร์) 
สุดท้ายนี้ใครจะเปิดเทอมแล้วเช่นแป้งนั้นก็ตั้งใจเรียนกันน้า
อย่าดื้ออย่าซนรู้มั้ย ถ้าเค้ารู้เค้าจะไม่อัพฟิคนานๆเลยน้า (ปกติก็ทำ 5555)

รักทุกคนจุบิจุบิ >3<